اسکان های غیر رسمی و ناپایداری شهری

اولین کنفرانس ملی معماری و فضاهای شهری پایدار، ایران- مشهد، ۱۳۹۲، پوستری

الهام لشکری، سارا گداز، سارا حجتی

رویش خود جوش و بدون برنامه فضاهای حاشیه شهر موجب رشد و گسترش ناموزون شهر و به وجود آمدن مسائل زیست محیطی، اجتماعی و اقتصادی از قبیل: سیمای نامطلوب شهر، اعتیاد به مواد مخدر، گسترش مرکز فساد اخلاقی و در نهایت ناپایداری شهری شده است. سئوال اساسی این است که چگونه می توانیم با وجود ناپایداری اسکان های غیر رسمی آنها را به سوی توسعه پایدار شهر هدایت کنیم؟ در این مقاله با روش تحلیلی- توصیفی تلاش شده است تا در مرحله اول مفاهیم اسکان های غیر رسمی و توسعه پایدار شهری توضیح داده شود و در مرحله دوم رابطه معکوس رشد اسکان های غیر رسمی و پایداری شهری بیان شود و در نهایت به تحلیل نقش مشارکت شهروندان در امور شهر و دولت و همین طور تغییر نگرش مدیران نسبت به این مناطق خودرو پرداخته شود.

واژه های کلیدی : اسکان های غیررسمی، توسعه پایدار، مشارکت


برچسب‌ها: note

تاريخ : دوشنبه سی ام اردیبهشت ۱۳۹۲ | ۱۰:۳۰ ق.ظ | نويسنده : الهام لشکری |
تاريخ : پنجشنبه دهم اسفند ۱۳۹۱ | ۱۰:۱۰ ب.ظ | نويسنده : الهام لشکری |
تاريخ : چهارشنبه یازدهم مرداد ۱۳۹۱ | ۷:۲۶ ب.ظ | نويسنده : الهام لشکری |

پیاده راه عرصه ای برای خلق سرزندگی، هویت و خاطره جمعی
همایش بین المللی زندگی پیاده در شهر، ایران- تهران، ۱۳۹۰، چاپ در کتاب

الهام لشکری، مهرشاد خلج

زندگی در شهر از یک سو وابسته به حضور مردم در فضاهای عمومی شهر است و از سوی دیگر، کارایی و سرزندگی این فضاهای شهری متضمن حضور انسان است و حیات مدنی شهر مستقل از آن بی معنی به نظر می رسد. این مهم ضرورت توجه به کیفیت های اجتماعی و فرهنگی زندگی، مقیاس انسانی و افزایش روابط متقابل اجتماعی میان شهروندان را در عرصه-های عمومی شهر آشکار می سازد. پیاده روی و حضور طولانی تر مردم در فضاهای شهری علاوه بر پویایی فضا، به کشف ارزش ها و جاذبه های نهفته در محیط و افزایش ادراک انسان می انجامد. پیاده راه به عنوان یک فضای عمومی شهری قادر است مردم را در صحنه ای از اجتماع گردهم آورد. گرچه این موضوع به ظاهر بی اهمیت به نظر برسد؛ اما مجموعه ای از برخوردهای اتفاقی و عمومی در یک زمان و مکان شهری، احساسی از اطمینان، هویت، تداوم تاریخی و فرهنگی و حیات اجتماعی را برای ساکنین شهر به همراه می آورد. این پژوهش با استفاده از روش تحلیلی- توصیفی به بررسی پیاده راه مروی به عنوان یک عرصه عمومی سرزنده و بخشی از هویت تاریخی تهران که توانسته فرصتی برای تفریح، خرید و تعاملات اجتماعی شهروندان تهرانی فراهم آورد، پرداخته است.

واژگان کلیدی: پیاده راه، عرصه عمومی، سرزندگی، هویت، خاطره جمعی

دریافت نسخه الکترونیکی مقاله


برچسب‌ها: note

تاريخ : دوشنبه پانزدهم اسفند ۱۳۹۰ | ۱۰:۳۰ ق.ظ | نويسنده : الهام لشکری |